Bij HEERLIJK.NL zijn we voortdurend op zoek naar nieuwe parels, naar nieuw talent, naar plekken die onze verwende smaakpapillen nog weten te betoveren. Elke week zoomen we in op een heerlijke nieuwkomer; een restaurant dat korter dan een jaar is gestart of herstart en een plek in de spotlights verdient. Dit keer zijn we te gast bij BlueBlood in het Hilton Hotel in Den Haag waar Nikkei cuisine en de rosé van Brad Pitt (op papier) leidend zijn.
Een week van dato is het raadsel nog altijd niet opgelost. Wat is dat witte stokje met een halfopen met draad bespannen rondje in het lichtgele ladies setje op het toilet van BlueBlood? Een hippe tandenstoker met een floss? Een mini-epilator voor de wenkbrauwen? Wat het ook moge zijn, BlueBlood laat je niet afzien. Tampons, maandverband, wattenstaafjes, alles is aanwezig. Telefoon bijna leeg, en je hebt nog geen foto gedeeld op Instagram, geen paniek. Onder iedere bank zit een stopcontact verstopt. Comfort schrijven ze er terecht met een hoofdletter C.
© fotocredits: Pascale van Reijn
Selfies vallen er volop te maken. Met de bloemenzee op het cocktailbareiland op de achtergrond scoor je ongetwijfeld veel likes op social media. Met de wijnklimaatkast vol fonkelende flessen van Château Miraval uit de Provence, de rosé van Brad Pitt en zijn ex Angelina Jolie, als decor zul je evenmin worden genegeerd op Instagram of Facebook. BlueBlood barst van het zelfvertrouwen, of heeft een marketingmanager in dienst die gepokt en gemazeld is. Nogal wat gerechten rusten op vetvrij papier met het logo van het restaurant. Je hoeft BlueBlood niet per se te taggen om de locatie te duiden.
Ons oog blijft hangen op de rijpende tomahawks, die imposante steaks van in dit geval weiderund met een uiterlijk van een hakbijl, van Kouwenhoven Vlees uit Almere. Het pronkstuk is echter de kreeft, althans dat is ons vooraf ingefluisterd. De kreeft valt ons dan weer niet op. BlueBlood, verwijzend naar het blauwe bloed van de kreeft en de vorstelijke status van de Hofstad, kent meerdere routes. We hebben ongetwijfeld de verkeerde afslag genomen. BlueBlood is ruim opgezet, privacy is er gewaarborgd. Vintage keramiek van Bauscher Weiden en hippe Ibiza tunes gaan in dit mondaine restaurant hand in hand. Later op de avond pakt een coole dj de regie. De hotelgast heeft het getroffen met BlueBlood.
© fotocredits: Pascale van Reijn
Het menu van BlueBlood heeft executive chef Frank Uphoff in overleg met zijn collega Edgar Taboada van restaurant IKA in Doha, de hoofdstad van Qatar, samengesteld. Nikkei cuisine -megapopulair in tal van wereldsteden- gaat verder dan fusion, het is een kruisbestuiving, een harmonieus samenspel van de elegante, zuivere Japanse umamismaken en de fris-pittige smaken van Peru. Deze cross-over is een keuken op zichzelf.
De keuze is reuze bij BlueBlood. De crispy pork bao (buikspek, char siu en gekruide boerenkool op een gestoomd broodje, 20 euro) en de tempura basket (uienringen, groene bonen, asperges, gerookte chili en aioli, 14 euro) gaan erin als klokspijs.
Aioli associëren we vooral met Spanje maar Peru kent met alioli de rocoto een eigen peperige knoflooksaus. De aioli van BlueBlood neigt meer naar de Spaanse dan naar de Peruviaanse. Char siu is als geroosterd varkensnek of varkensschouder volgens ons typisch Kantonees. Ach, voor wat extra invloeden lopen wij niet weg. We zijn net zo dol op de Japanse als de Peruviaanse als de Spaanse als de Kantonese keuken. We begrijpen alleen niet dat een restaurant dat net een blauwe maandag open is, spreekt over signature starters. Hoe kun je in twee maanden tijd al je handtekening hebben gezet?
We snappen wél dat een Nikkei-wijnkaart commercieel een lastige is. Maar ten minste één open wijn uit Peru, daar hadden wij wel voor opengestaan. De Via Barrosa, een 100 procent albariño van Viña Costeria uit het Spaanse Galicië is een allemansvriend. De wijnen worden bij BlueBlood rijkelijk laat ingeschonken, zonder uitleg en uiterst onhandig. Investeer in een driedaagse training voor de bediening, en het loopt gesmeerd. De wil is aanwezig maar de voorkant mist ervaring. Borden en schalen worden al uitgehaald terwijl we nog volop zitten te eten. Als je meer wilt zijn dan een hotelrestaurant moet je dat natuurlijk laten. Aan ‘handjes’ ontbreekt het echter niet. Er is zoveel personeel op de been dat het, in het eerste uur, maar wat rondhangt.
Raak zijn de ceviche van zeebaars, leche de tigre (Peruviaanse tijgermelk), zoete aardappel, rode ui en koriander (18 euro) en de steak tartare van het MRIJ-rund (80 gram voor 17 euro en 120 gram voor 25 euro) met een truffeltosti. Diep onder de indruk zijn we van de geroosterde octopus met truffelaardappel, Taggiasche olijven en bloemkoolcrème (27 euro). Peru is het land van de aardappel. De handgesneden friet met peterselie en parmezaan (6 euro) rekenen we daarom grotendeels goed. De maki roll met kreeft uit Saint Mary’s Bay, een van Canada’s meest lucratieve kreeftvisserijzone, met parels van yuzu en kreeftenmayo (24 euro voor 8 stuks) hadden we niet besteld als we niet waren gewaarschuwd dat de kingkrab ‘niet voldoende’ was voor één gerecht. Zelfs voor veelvraten zijn de maki rolls too much.
© fotocredits: Tom Doms
Tof vinden we de rode kletskop, gemaakt van quinoa en frambozen bij de espresso van Buscaglione na een prima BBQ Pineapple (18 euro), ananas van de barbecue met een warme sabayon van pina colada en meringue.
BlueBlood is net zoveel Nikkei cuisine als het dat niet is. Op papier is het restaurant uitgesprokener dan op tafel. De wereldkeuken vinden we passender, voor ieder wat wils. En da’s niet onlogisch voor een restaurant dat gevestigd is in een hotel. Verandering van spijs doet (vaker) eten.
